Ik ging op onderzoek uit en richtte mijn aandacht op mijzelf, in plaats van op wat de mensen om me heen mij zogenaamd ‘aandeden’. Want de vraag die ik me inmiddels stelde was: wat in mij had deze pijnlijke situatie gecreëerd? Ik ging dingen anders doen, omdat mijn oude gedrag op geen enkele manier meer werkte voor mij. En zo kwam ik terecht bij mijn Innerlijke Kind.
Voor het eerst was er interesse in haar van mijzelf, voor het eerst kon ik met compassie kijken naar de pijn die zij had geleden. Er ging een wereld voor me open…
De signalen die mijn lijf me mijn hele leven al had gegeven waren er niet om te negeren, maar om serieus te nemen. Ik mocht eerst voor mezelf zorgen en daarna pas voor een ander. Ik was wel in staat om mijn leven vorm te geven zonder een ander aan mijn zijde.
Ademloos keek ik toe hoe mijn Innerlijke Kind zich steeds meer ontspande, zich veilig begon te voelen en zich uiteindelijk geliefd wist.
Was dat een makkelijk pad, een rechte weg naar boven met alleen maar overwinningen? Nou nee, het had nog heel wat voeten in aarde voordat ik dit punt bereikte. Dit proces is niet voor watjes! Je zult vele obstakels tegenkomen en vaak verzuchten: ‘Was ik er maar niet aan begonnen’, want zijn je ogen eenmaal geopend, dan kun je niet meer terug naar de onwetendheid van daarvoor en kun je je daar dus ook niet meer verschuilen.
Je moet het dus echt willen: de verandering met alle positieve én negatieve consequenties, want die laatste zullen er ook altijd zijn, zeker op de korte termijn. Er zijn geen besluiten of levenswijzen zonder nadelen en kies je voor zorgen voor je Innerlijke Kind, dan betekent dit vaak: ongemak op de korte termijn, beloning op de lange termijn. Want je komt de pijn van dit kind hoe dan ook tegen, die pijn aangaan is zorgen voor je Innerlijke Kind.