Je zit in een destructieve relatie, je weet ook dat je relatie niet goed voor je is en toch lukt het je niet om weg te gaan. Je vriendinnen merken het soms op en je neemt je voor om nu echt weg en niet meer terug te komen. Maar het lukt niet.
Je bent echt helemaal gek op je partner en snakt naar emotionele nabijheid. Maar als je je emoties toont, dan kan hij daar niet zoveel mee. Het liefst besteedt hij er geen aandacht aan en houdt hij alles casual en gezellig. Je probeert je erbij neer te leggen, niet te veel te vragen van hem… en toch leeft in jou ook dat verlangen om je emotioneel te verbinden.
Als je het gevoel hebt dat je weer eens wordt neergehaald door wat er in je relatie gebeurt, bedenk je dan dat je je in twee werelden tegelijk bevindt: de fysieke realiteit, waarin je misschien vaak pijn ervaart en de archetypische, spirituele realiteit waarin je met alles en iedereen verbonden bent. Zodra je deze twee met elkaar verbindt, krijg je toegang tot de diepere betekenis van je belevenissen hier op aarde.
Opeens is daar die ander die jou mateloos fascineert, die jij liefdevol aanschouwt en met heel je hart aanvaardt. Wat deze persoon misschien ook aan eigenaardigheden heeft, jij beziet het met de pure liefde van je hart. Je ervaart een spiritueel ontwaken waarin je je ten volle bewust wordt van de perfectie in jou en om je heen.
Neem je de volle verantwoordelijkheid voor je leven en je relatie en ga je de macht die hiermee gepaard gaat niet uit de weg? Durf je je veilige cocon te verlaten en erop uit te trekken naar het grote onbekende?
Jouw liefdesleven is één groot emotioneel avontuur dat helaas maar al vaak omslaat in drama en verdriet. Vol overgave werp je je steeds weer in de armen van je grote liefde: je gaat er echt helemaal voor!
Voel je je vaak angstig en onveilig in je relatie ook al is er op het eerste oog niets aan de hand? Eis je volledige zekerheid, controleer je je partner obsessief, voel je je rusteloos en hyperalert als hij of zij er niet is, of gewoon even iets voor zichzelf doet?
Ken je dat: je hebt moeite om uit te spreken wat er allemaal in je speelt aan emoties en gedachten. Soms uit je bijvoorbeeld je woede, maar blijf je daar wel lief bij lachen, zodat je grens niet echt overkomt. Soms uit je je verdriet, maar maak het meteen weer kleiner door een opmerking als ‘ach, iedereen heeft wel eens wat’.
Soms weet je het gewoon echt niet meer: ben je nou onterecht bang in een bepaald contact of is het je intuïtie die je waarschuwt voor naderend gevaar? Enerzijds wil je op je gevoel kunnen vertrouwen, anderzijds weet je dat er bepaalde patronen actief zijn in jou.
Wat heb je nodig, waar verlang je naar en hoe zorg je ervoor dat deze dingen ook inderdaad jouw kant op komen? Vooral in een relatie kan dit lastig zijn. Je wil duidelijk maken wat je wenst van je partner, maar je wil niet aan je partner hangen en op elk moment van de dag liefde, erkenning en waardering vragen. Waar ligt de scheidslijn tussen die twee?
