Als je in een relatie te lang te veel hebt gegeven, dan kan dat leiden tot wrok. Je grenzen zijn systematisch overschreden, maar uit angst de ander te verliezen, heb je je onvrede weggestopt. Koste wat kost wil je je boosheid verborgen houden en hoe goed dat lukt, kan variëren. De een is er wat beter in dan de ander om de uiterlijke kalmte te bewaren… Misschien komt het bij jou regelmatig tot een uitbarsting, misschien ook zijn er geen heftige ruzies, maar loop je permanent chagrijnig rond. Hoe je er ook mee omgaat, woede die je niet uit, zal stollen tot wrok.
Als je geconfronteerd wordt met je eigen verdriet dan kun je hier op verschillende manieren mee omgaan. Je kunt kiezen om ervoor weg te lopen, om te vluchten in activiteiten of middelen. Je kunt ook het gevecht aangaan en je verdriet te vuur en te zwaard bestrijden. Allebei manieren waarop je voorbij gaat aan de ware aard van de pijn in jou. Je keert het de rug toe, of je wil het weghebben… Er is nog manier van omgaan met je verdriet die veel minder wordt toegepast. Je hebt het vaak niet geleerd als kind en veel mensen in je omgeving ook niet.
Pleasen, geven, hopen, dromen en nog meer geven. De realiteit en m’n grenzen compleet negerend. Zo kan ik mijzelf omschrijven in de relatie die mij zoveel energie heeft gekost tot ik uiteindelijk leeg en op was.
In het begin leek jullie liefde zo veelbelovend… je voelde je fantastisch, je partner had alle oog voor jou en jullie pasten perfect bij elkaar. Uren konden jullie praten en het voelde vanaf de eerste minuut vertrouwd tussen jullie. Dat zei hij ook, maar nu jullie een paar weken verder zijn, is het een heel ander verhaal.
