Een van de vragen die ik vaak hoor, is: ‘Moet ik mijn relatie verbreken voor mijn helingsproces, of moet ik juist blijven om aan mezelf te kunnen werken?’ Het antwoord op de vraag ‘Should I stay or should I go?’ is niet eenduidig: zowel blijven als weggaan kan een strategie zijn, of een besluit van je volwassen zelf.
Je merkt aan jezelf dat je je afhankelijk opstelt van anderen. Je past je steeds aan en cijfert jezelf weg, je bent aan het pleasen, je negeert je eigen behoeften en stemt je af op die van anderen. Vaak die van je partner, maar het kan ook gaan om een vriend of vriendin, of een familielid.
Als je in je jeugd emotionele verwaarlozing hebt ervaren, dan is het als volwassene bijna onmogelijk om liefdevol zorg te dragen voor je innerlijke kind. Door het gebrek aan afgestemde emotionele zorg ben je gaan geloven dat je emoties er niet toe doen en dat je ze maar beter kunt negeren. Word je getriggerd in een oude pijn, dan zul je niet als liefdevolle ouder aan de zijde van je innerlijke kind staan. In plaats daarvan zet je je tanden nog eens stevig op elkaar en doe je net of er niets aan de hand is.
Je weet dat het beter voor je is om je relatie verbreken en toch doe je dat steeds niet. Je wil de stap naar vrijheid wel zetten, maar iets houdt je tegen. Als je heel eerlijk bent, wil je het je partner gewoon niet aandoen. Je denkt dat hij dat niet zou overleven, dan hij er nooit meer bovenop zal komen. Ergens in jou heeft zich de overtuiging genesteld dat je niet gelukkig mag zijn als je partner dat niet ook is. Je zou verteerd worden door schuldgevoel. En dus blijf je en offer je jezelf op.
