Na een relatiebreuk herkende ik mezelf niet meer. Er waren enkele vriendschappen die ik dreigde te verliezen. Ik zat nog met enorm veel kwaadheid en verdriet om wat er was gebeurd tussen mijn ex en mij. Het gekwetste kind in mij was aan het schreeuwen om aandacht. Eerst ben ik hier op een ongezonde manier mee omgegaan. Ik heb alle contact verbroken. Ik was op zoek antwoorden: ‘wat maakt dat ik zo over mezelf liet heen lopen en geen grenzen durfde aan te geven?’ ‘Waarom bleef ik in een relatie zitten die me eerder slecht dan goed deed?’
Het lijkt zo eenvoudig: je ziet, hoort, denkt en voelt bepaalde dingen. Je vertrouwt op deze waarneming en handelt er ook naar. Zo beweeg je je door het leven. Niet foutloos natuurlijk – we zijn allemaal maar mens – maar je volgt wel je eigen pad. Je bent trouw aan jezelf, je bent je eigen beste vriend. Klinkt fijn en logisch, nietwaar?
Bindingsangst en verlatingsangst zijn twee zijden van dezelfde medaille: ogenschijnlijk volkomen verschillend en toch onlosmakelijk met elkaar verbonden. Uit verlatingsangst zeg je ‘Ja’ tegen elk kruimeltje aandacht, omdat je niet alleen durft te zijn: dat roept bij jou namelijk een groot gevoel van eenzaamheid op. Uit bindingsangst zeg je ‘Nee’ tegen elke mogelijkheid tot verdieping, omdat je niet samen durft te zijn: dat roept bij jou namelijk een groot gevoel van verstikking op.
Je kent dat misschien wel, van die dagen dat je je alleen maar ellendig voelt, het lijkt wel of er geen einde aan komt. Het nare gevoel zeurt en zanikt op de achtergrond en legt een grauwsluier over alles waar je mee bezig bent. Lekker genieten van de dag lukt niet, maar een opluchtende huilbui zit er ook niet in. En zo modder je maar door…
