Wat veilig voelt voor de persoon aan de bindingsangstige kant – afstand – is precies wat voor de persoon aan de verlatingsangstige kant zoveel angst oproept. Wat veilig voelt voor de persoon aan de verlatingsangstige kant – nabijheid – roept voor de persoon aan de bindingsangstige kant dan weer angst op.

De valkuil van de verlatingsangst is dat je het werk van de ander gaat doen. Omdat je zoveel pijn ervaart wil je de relatie en daarmee de ander fixen. De valkuil van de bindingsangst is dat je je eigen werk niet doet. Omdat je vaak maar weinig pijn ervaart, is jouw oplossing: alles bij het oude laten, want ‘we hebben het toch goed zo samen?’.

Voor beide posities geldt dat het helend is om de focus te verschuiven naar jezelf en werkelijk te zien wat zich in jou bevindt aan pijn. Vanuit verlatingsangst verschuif je de focus van de ander naar jezelf, vanuit bindingsangst verschuif je de focus van je ‘regels voor contact’ en andere afleiding (sport, hobby, werk, gamen, vul maar in) naar jezelf: wat ervaar je in het contact?

Welke fysieke sensaties horen daarbij? Welke acties wil je hieraan koppelen? Het is de uitdaging je patronen te doorbreken en gezond, tegenovergesteld gedrag in te zetten.

Vanuit verlatingsangst wil je leren meer achterover te leunen, langer te wachten (zonder weg te kwijnen!), de ruimte te creëren voor een ander om naar je toe te komen. Vanuit bindingsangst wil je leren meer uit te reiken, eerder te handelen en de ruimte die er is te betreden.

Alles wat dat in je oproept, is er om gevoeld en vervolgens losgelaten te worden, dat is waar de heling intreedt. Zo ervaar je stapje voor stapje dat je wel degelijk kunt leven met meer afstand of meer nabijheid. Zo ervaar je dat je door bij jezelf te blijven met een ander kunt zijn.