Sommige mensen zien zichzelf als zo slecht en gebrekkig, dat ze vinden dat ze er eigenlijk niet mogen zijn. Zij schamen zich voor hun hele wezen en zij schamen zich voor hun bestaan. ⁠
⁠
De oorsprong van deze fundamentele schaamte ligt in de manier waarop je bent grootgebracht. Dit vormt de lens waardoor je jezelf, ook nu als volwassene, bekijkt.⁠
⁠
Hielden je ouders onvoorwaardelijk van je en omringden ze je met al hun praktische en emotionele zorg, dan beschouwt jezelf als een waardig en waardevol persoon. ⁠
⁠
Mocht je deze liefde en veiligheid niet ontvangen, dan beschouw je jezelf als een onwaardig en waardeloos persoon.⁠
⁠
Je hebt het gebrek aan liefde en veiligheid destijds niet kunnen zien voor wat het is: een ongelukkige tekortkoming van je ouders. Als kind bezit je deze reflectieve vaardigheid nog niet. ⁠
⁠
In plaats daarvan trok je de conclusie dat er iets vreselijk mis moest zijn met jou… jij kreeg immers geen liefde en verzorging. ⁠
⁠
Je ziet jezelf daardoor ook nu nog als niet waard om van gehouden te worden. Niet door een ander en niet door jezelf. ⁠
⁠
Heling van deze fundamentele schaamte vraagt veel zachtheid van je en de kracht om voor jezelf te gaan zorgen. ⁠
⁠
> Je wilt gaan inzien dat de verantwoordelijkheid voor het gebrek aan liefde toen niet bij jou heeft gelegen. ⁠
⁠
> Je wilt ook gaan inzien dat de verantwoordelijkheid voor het creëren van zelfliefde nu wel bij jou ligt. ⁠