Als je je in een destructieve relatie bevindt, dan is een van de manieren om daarmee om te gaan: net doen alsof het niet zo is. Je ontkent de realiteit in de wereld om je heen. Wat daarvan binnenkomt via je zintuigen, registreer je als het ware niet volledig.

Je neemt niet serieus wat je waarneemt; die nare opmerking vergeet je maar snel, die boze blik in zijn ogen, daar denk je niet meer aan terug. Het is alsof je al deze ervaringen opbergt in een speciaal kastje en de sleutel maar heel af en toe tevoorschijn haalt.

Daarnaast ontken je je innerlijke realiteit: je eigen gevoelens en gedachten. Bijvoorbeeld het gevoel dat je gestraft wordt en het gevoel van schuld en schaamte dat hier vrijwel direct op volgt. In plaats van dat je ze onder je liefdevolle aandacht brengt en als wegwijzer gebruikt naar dieper zelfinzicht, schuif je ze rigoureus aan de kant.

Liever richt je je op het ‘bewijzen’ dat je partner oké is, dat hij het niet zo kwaad meent, dat je spoken ziet. Dus: dat jij verkeerd zit. De ommekeer komt pas als je onder ogen ziet wat er werkelijk aan de hand is – in en om je heen – en de gepaste acties onderneemt om jezelf te beschermen.