Ik heb de afgelopen 17 jaar met wat tussenpozen drie lange relaties gehad. Daarbij kwam nog een affaire met een man die al een vriendin had. Het viel me op dat het altijd dezelfde types waren met veel problemen, maar ik kon m’n vinger er niet op leggen waar mijn gedrag precies vandaan kwam.
Door de sessies met Fiona kwamen er patronen naar boven die niet gezond zijn voor mij. Ik heb ingezien dat er gebeurtenissen zijn geweest in mijn leven waardoor ik, als klein kind al, het gevoel heb gekregen niet goed genoeg te zijn. Daar kwam bij dat ik helaas niet het ideale thuis voorbeeld heb gehad. Ik neem dat niemand kwalijk. Het is aan mij om nu alles recht te zetten (nog zo’n realisatie momentje).
Deze patronen heb ik in mijn volwassen leven doorgezet door problematische partners uit te kiezen. Ik nam als het ware genoegen met beschadigde, emotioneel niet bereikbare mannen die mij iedere keer weer aantrokken en dan weer afstootte. Mannen die gezonde interesse toonden in mij vond ik saai en niet aantrekkelijk. Ik was gewend geraakt aan alle problemen en drama en dacht zelfs dat dat normaal was in een relatie!
In mijn onderbewustzijn dacht ik dat dit wel goed genoeg was voor mij. Ik kon immers mijn partner ‘repareren’ en ‘redden’ van zijn ongezonde gewoontes en verslavingen. Als dat allemaal was opgelost, dan kon hij mij eindelijk de liefde geven waar ik naar verlang. Dat kostte me veel tijd, energie en verdriet. Doordat ik het uiteindelijk juist niet kon repareren voelde het keer op keer alsof ik had gefaald.
Tijdens de gesprekken en oefeningen met Fiona heb ik ingezien dat ik meer ruimte mag nemen voor mezelf. Ik kon moeilijk nee zeggen tegen de mensen en situaties om me heen, ook al bedoelen ze het goed. Eigenlijk rende ik maar een beetje in het rond om alles en iedereen tevreden te houden, confrontaties aangaan durfde ik eigenlijk niet. Opkomen, ruimte nemen voor mezelf, of op een rustige duidelijke manier grenzen aangeven deed ik eigenlijk niet zo vaak. En als ik dat wel deed dan was ik eigenlijk al te laat in mijn communicatie en zorgde dat voor uitbarstingen.
Ik merk aan mezelf dat ik nu beter mijn grenzen in de gaten hou en meer tijd neem voor mezelf. Waar ik eerst bang was voor de reacties van mensen, zie ik nu in dat mensen heel redelijk reageren als ik iets wil bespreken. Die realisatie en het aanpassen van mijn eigen vastgeroeste gedrag was een hard maar noodzakelijk proces en ik werk daar nog iedere dag aan.
Gelukkig herken ik nu de problematische types van mijlenver en ben ik tegenwoordig bezig met wat ik ‘gezond’ daten noem.
Amber, 37 jaar
