Als je je relatie grotendeels leeft vanuit je innerlijk kind dan voelt het alsof je je partner nodig hebt.

Je zoekt aandacht, bevestiging, goedkeurig en geruststelling om je oké te voelen.

Hou je nog van me

Vind je me nog aantrekkelijk

Vind je me nog lief

Doe ik het nog goed

Vind je me nog bijzonder

Het zijn vragen die letterlijk stelt, of die steeds in je hoofd rondspoken. En er is iets vreemds aan de hand met deze vragen, want hoe vaak je partner je ook geruststelt, het helpt maar even.

Even voel je je geliefd, aantrekkelijk en goed genoeg, daarna is het weer weg en kijk je opnieuw naar je partner. Zo lijkt het alsof je hem nodig hebt om je veilig te voelen…

Het klopt dat je innerlijke kind zich niet op eigen houtje redt hierin, dat kan een kind niet en dat hoeft een kind ook niet te kunnen.

Alleen: wiens verantwoordelijkheid is het om dit kind te beschermen?

Je relatie bestaat, als het goed is, tussen jouw volwassen zelf en het volwassen zelf van je partner. Vanuit dit volwassen zelf draag je ook elk zorg voor je innerlijke kind.

Zo heb je je partner niet nodig om je veilig en zeker te voelen in dit leven en kan de liefde tussen jullie vrij stromen.