Soms kom je iemand tegen bij wie je je meteen veilig en geborgen voelt. Hij is groot en sterk en zelfverzekerd. Je wil wegkruipen in zijn armen en daar nooit meer vandaan komen.

Bij hem voel je je heel klein, maar dan wel op een fijne manier. Het liefst zou je alles uit je handen laten vallen en hem volgen waar hij maar gaat, want dit gevoel van gekoesterd zijn wil je nooit meer kwijt.

Het voelt alsof jij het kind mag zijn en hij de vader…

Natuurlijk is het de bedoeling dat je je veilig en geborgen voelt bij je partner, maar een volwassen liefdesrelatie is ook symmetrisch.

Zodra een van twee gaan zorgen voor het innerlijke kind van de ander wordt de relatie ongelijkwaardig. Je komt terecht in een ouder-kind dynamiek, met alle kenmerken van dien.

In de rol van het kind kan dat zijn: afhankelijkheid, opkijken tegen, maar ook rebellie. In de rol van de ouder kan het gaat om overdreven bescherming, je superieur voelen en autoritair gedrag.

Merk je bij jezelf dat je je partner als vaderfiguur ziet, dan is dat je uitnodiging om zelf verder in de rol van liefdevolle vader voor je innerlijke kind te stappen.

Je doet dit door in actie te komen en voor jezelf te gaan staan. Zo ontwikkel je je innerlijke kracht.

Als de rol van ouder wordt geprojecteerd op je, vraagt dat van je om deze projectie niet aan te nemen, maar liefdevol terug te geven aan je partner.

Dat kan lastig zijn, want ook de rol van ouder voldoet – paradoxaal genoeg – vaak aan een kindbehoefte in je: de behoefte om de ander te beschermen en te redden en je zo nuttig te voelen.

Iets wat je als kind waarschijnlijk ook voor een of beide van je ouders hebt willen doen, op praktisch of emotioneel gebied.

De uitnodiging hierbij is om deze bescherming te bieden aan je eigen innerlijke kind en zo ook jouw kwetsbaarheid te eren.

Op die manier weet jullie innerlijke kind zich veilig en kan de relatie tussen jou en je partner gestalte krijgen vanuit het volwassen deel in jullie.