Het kan soms voelen alsof je gevangen zit in je relatie, wat je ook probeert. Je wil er wel uit, maar het lukt je niet en dus geef je na verloop van tijd op.

Dit is niet de relatie die je wilt, en toch maak je je niet los.

Maar is dat ook zo? Is dit werkelijk niet wat je wilt? Of heeft een deel van jou misschien belang bij de relatie zoals hij is, en fluistert dat deel je nu in dat je geen keuze hebt?

Het punt is dat je over het algemeen prima redenen hebt om je in een bepaalde relatie te bevinden, je bent je er alleen niet altijd volledig bewust van.

Als het gaat om een ongezonde of zelfs destructieve relatie dan is het vaak de angst voor verandering die je tegenhoudt.

De angst ook voor de pijn die deze verandering in je naar boven zal brengen. Een onbekend en ander soort pijn dan degene die je nu ervaart…

Je hebt dus wel degelijk een keuze, alleen ziet het alternatief er voor jou op dit moment onaantrekkelijker uit dan je huidige situatie.

Zo kun je jarenlang blijven hangen in een relatie die jou meer pijn dan goed doet en op den duur eist dat zijn tol. Je offert je welzijn op de lange termijn op om ongemak nu uit de weg te gaan.

Ga je voor de keuzes die je groei brengen op de lange termijn, dan zul je eerst ook ongemak en pijn ervaren. Je doorbreekt je patronen en komt daardoor in contact met de pijn die daaronder ligt.

Dat kan pittig zijn, zeker in het begin. Het is spannend om bijvoorbeeld je grenzen te gaan stellen, het kan voelen alsof het niet mag, alsof je egoïstisch bent.

En toch is dit wat jou op de lange termijn vrijheid gaat opleveren. Vrijheid van je patronen en daarmee de vrijheid te zijn wie je bent.