Je mag je verlangen uitspreken en je mag iemand uitnodigen je te vergezellen op het pad van zelfontwikkeling, maar verlangens worden niet altijd vervuld en een ware uitnodiging is vrijblijvend van aard. Je valkuil zou kunnen zijn dat je je verlangen verwart met een behoefte of misschien zelfs een recht, je valkuil zou kunnen zijn dat je uitnodiging een verwachting of eis wordt.

Kun je verlangen naar iets zonder het nodig te hebben? Kun je jouw verlangen als wegwijzer gebruiken zonder van de ander te eisen dat hij je volgt? Kun je de vervulling van je verlangen toelaten in een andere vorm dan die jij nu voor je ziet?

Als je partner je niet wil of kan vergezellen in het proces van zelfontwikkeling, dan zit er niets anders op dit te aanvaarden. Je kunt hem niet dwingen, je hebt ook het recht niet dit te doen.

De volgende vraag voor jou is daarmee: wat betekent dit voor jullie relatie? Is het oké voor jou dat hij zijn weg volgt en jij de jouwe? Is dat voor nu oké en wil je misschien later verder kijken? Biedt jullie relatie nog genoeg om van te genieten, nog genoeg om je te voeden?

Je hoeft je geen zorgen te maken dat je de verkeerde keuze maakt: elke keuze herbergt zijn eigen lessen, zijn eigen vreugde en zijn eigen pijn.

Tegen dat hele pakket volmondig ja zeggen, in de wetenschap dat je ook altijd weer anders mag kiezen, is de sleutel tot rust in je besluit.