Hoe zorg je ervoor dat anderen weten wat er in je leeft?

Ken je dat: je hebt moeite om uit te spreken wat er allemaal in je speelt aan emoties en gedachten. Soms uit je bijvoorbeeld je woede, maar blijf je daar wel lief bij lachen, zodat je grens niet echt overkomt. Soms uit je je verdriet, maar maak het meteen weer kleiner door een opmerking als ‘ach, iedereen heeft wel eens wat’. 

Je uit één keer je ongenoegens, maar komt er verder niet meer op terug, je gaat super empathisch in op de emoties die de ander als reactie geeft, of je zegt maandenlang niets en hebt dan opeens een enorme uitbarsting. Hoe zorg je er nou voor dat anderen – op tijd – weten wat er in je omgaat?

Als je codependent gedrag vertoont, neig je qua uiting geven aan wat in je leeft vaak naar een van twee uitersten: je ervaring niet of nauwelijks overbrengen, of je ervaring versterkt overbrengen. Dat wil zeggen: je houdt je gevoelens bijna helemaal voor je, of je deelt ze met veel gedoe en dramatiek. Voor gematigdheid lijkt in ieder geval geen ruimte te zijn.

Voor anderen is het een raadsel wat er in je omgaat, zo van de buitenkant bekeken lijkt het namelijk allemaal prima te gaan met jou en je leven. Als je wordt gevraagd hoe het is, dan zeg je meestal iets als: ‘oh goed hoor!’, maar dat hoeft helemaal niet te kloppen met de werkelijkheid. Ook al ga je vanbinnen kapot en stort je hele leven in, jij zal dit aan niemand laten zien…

Je kunt dit heel lang volhouden, en dan, op een onverwacht en vaak heel onhandig moment, spring je uit je vel, stort je in of schiet je in de paniek. De kluis barst in één keer open en je omgeving weet vaak niet hoe met die plotselinge heftigheid om te gaan. Jijzelf weet dat trouwens net zo min.

Vanuit het patroon van de Dramaqueen pak je het allemaal heel anders aan: er is altijd iets aan de hand waardoor je volledig uit het lood bent geslagen. Telkens weer word je overvallen door rampspoed en ga je in de overlevingsstand. Je voelt je een speelbal van het lot…

De gesprekken die je hebt, gaan vrijwel altijd over al het vreselijks dat je is overkomen. Zo trek je de aandacht en energie naar je toe, maar dan wel zonder dat er ooit zicht komt op wat zich werkelijk in je afspeelt. Dat weet je zelf trouwens ook niet, want je hebt het veel te te druk met het blussen van allerlei brandjes in je leven.

Je ziet het vast al: allebei deze patronen zorgen ervoor dat er uiteindelijk geen echte verbinding ontstaat, die wordt namelijk gesmoord in die emotionele stilte of al dat emotionele lawaai. Niet functioneel dus en het is ook nog maar de vraag hoe gepast jouw manier van uiten is.

Wat precies ‘passend’ is, hangt niet alleen af van wat er in je leeft, maar bijvoorbeeld ook van hoe oud je bent en waar je je bevindt. Volwassenheid in je twintiger jaren ziet er anders uit dan in je vijftiger jaren, tijdens een vergadering op je werk gedraag je je anders dan op een feestje met vrienden, ook al spelen er op emotioneel gebied misschien wel dezelfde dingen in jou.

Het is daarmee de kunst om te uiten wat in je leeft op een manier die aansluit bij je innerlijke ervaring, bij je omgeving en bij jezelf. Daarvoor zul je eerst moeten weten wat er in je leeft en dat ook serieus genoeg nemen om te delen.

Je kunt beginnen met het delen van dingen die je minder spannend vindt bij een persoon die je vertrouwt. Misschien wil je zelfs wel oefenen met hoe je het precies gaat zeggen, dat is niet vreemd, het is alleen maar een manier om jezelf ertoe te bewegen deze lastige stap toch te zetten!

Ga vervolgens tijdens het delen goed na wat jouw innerlijke reactie is: wat neem je waar in jezelf qua fysieke sensaties en wat zegt dit jou? Daarna breid je je repertoire uit met de lastigere dingen en de mensen bij wie je (nog) minder gewend bent om echt open te zijn.

Door jezelf steeds een stukje verder uit te dagen, leer je ook steeds verfijnder uiting te geven aan je emotionele en psychologische werkelijkheid. Eerst heb je misschien nog wat in te halen, is het wat veel en voelt het nog wat hoekig. Dat is oké, je bent je vaardigheden aan het ontwikkelen en dat gaat met vallen en opstaan. Oefening baart kunst en je mag hier alle tijd voor nemen. Denk jaren in plaats van maanden of weken.

Gaandeweg zul je merken dat je meer gemak krijgt in het delen en dat je ook je eigen stijl ontwikkelt. Je geeft steeds tijdiger uiting aan wat in je leeft, je doet dat op jouw unieke manier én op een manier die begrijpelijk is voor anderen.

Zo nodig je anderen uit hun overeenkomsten met jou te ontdekken. Via je vrije en heldere communicatie leg je de verbinding en de herkenning die je oproept, geeft het leven glans en kleur. En doordat anderen echt weten wat er speelt in jou, kunnen ze je vanuit hun hart bijstaan waar dat maar nodig en gewenst is.