In een destructieve relatie met je soulmate?

Als je in je relaties co-afhankelijk gedrag vertoont, draag je vaak een hoop schuldgevoelens met je mee. Zij zorgen ervoor dat je steeds weer de verantwoordelijkheid voor anderen op je neemt, terwijl dat voor jouw eigen ontwikkeling en welzijn niet goed is. Door dit zorgen voor anderen verdwijnt je schuldgevoel bovendien niet, want je probeert dingen goed te maken waar je helemaal geen invloed op hebt.

Je bent niet verantwoordelijk voor het levensgeluk en de innerlijke vervulling van anderen. Toch is dat hoe het voelt en zo blijf je bezig: steeds weer voor de ander zorgen, je steeds schuldiger voelen omdat het je niet lukt hem te helpen en van hieruit nog meer zorgen om je een beetje beter te voelen over jezelf.

Je hebt dus schuldgevoelens omdat je bepaalde verantwoordelijkheden op je hebt genomen die je helemaal niet kunt dragen, maar wat heb je dan precies beloofd? Je hebt specifieke emotionele contracten afgesloten met mensen om je heen, met je ouders, met je broer of zus, met je kinderen en met je partner.

Deze afspraken zijn over het algemeen inderdaad aanwezig en oprecht, maar dan op zielsniveau. Daar hebben ze wel degelijk geldigheid, het is alleen in de vertaling naar een emotioneel contract dat er schadelijke effecten voor jezelf optreden.

Afspraken op zielsniveau zijn niet bedoeld om op emotioneel niveau in te lossen, maar in onze geïncarneerde toestand leggen we ze vaak wel zo uit. Je voelt je op zielsniveau verbonden met je partner, alleen doet hij je met zijn gedrag hier op aarde pijn. De denkfout die je dan maakt is dat je ondanks deze pijn – ondanks zijn non-interesse, zijn emotionele misbruik, zijn ontrouw of fysieke geweld naar jou toe – toch bij hem moet blijven en voor hem moet zorgen om je contract op zielsniveau te voldragen.

Op zielsniveau zijn de afspraken echter energetisch en niet emotioneel. Dat je een zielsverwantschap hebt met iemand, betekent niet dat je (nog langer) bij deze persoon betrokken hoeft te zijn. Je hoeft geen aardse (liefdes)relatie met deze persoon te hebben om je zielscontract te vervullen, je hoeft niet fysiek bij hem in de buurt te zijn, je hoeft niet te doen wat hij van je vraagt of hem te geven wat je denkt dat hij nodig heeft. Dat zijn allemaal emotioneel geladen manieren om je tot iemand te verhouden.

Natuurlijk komt het soms voor dat je een aardse liefdesrelatie aangaat als manier om je zielscontract te vervullen, maar veel vaker is dat juist niet het geval en klamp je je alleen maar aan vast aan de ander, omdat je zelf nog ergens onvervuld bent op emotioneel vlak.

Daarmee is je zorgende gedrag – heel codependent – uiteindelijk niet gericht op de ander, maar op jezelf. Jij hoopt je beter te voelen door de verantwoordelijkheid van de ander op je te nemen, dat lukt weliswaar niet, maar het vormt wel je drijfveer. Een ongemakkelijke waarheid misschien, maar ook een belangrijke realisatie op weg naar meer eigenheid en vrijheid in je verhouding tot anderen.

Als je merkt dat je relatie je pijn oplevert, je schaadt en je verdriet doet, dan mag je hem beëindigen. Je mag een relatie sowieso beëindigen, je bent het niet verplicht aan de ander om bij hem of haar te blijven.

Als een relatie je schaadt mag je overigens ook wel blijven. Het is niet verboden om je in een destructieve relatie te bevinden, het is alleen de vraag of het je helpt bij het vervullen van je levensmissie. Misschien blijf je nog omdat je bang bent dat je het anders financieel niet redt, omdat je je emotioneel nog niet sterk genoeg voelt weg te gaan, of omdat je bang bent dat je de reactie van je partner niet aankan.

Als je besluit om toch te blijven, dan is het zaak om de gehele verantwoordelijkheid van deze beslissing op je te nemen: je blijft en dat heeft nadelen, maar het heeft blijkbaar meer voordelen, anders zou je een andere keuze maken. Jezelf dat helder voor ogen houden, laat zien dat je niet machteloos staat. Je hebt de keuze gemaakt die jou op dit moment de beste lijkt, een keuze die je later ook altijd weer kunt veranderen.

Op zielsniveau zijn er geen emoties, liefde betekent daar iets anders dan hier. Liefde is daar een innerlijk houding, een laten zijn van de ander in zijn pijn en tegelijkertijd deze zelfde pijn in jezelf aanschouwen.

Stel je voor dat je op zielsniveau de afspraak hebt met je partner dat je hem verlost van zijn gevoel van niet welkom te zijn hier op aarde. Je gaat een relatie aan en je partner projecteert zijn gevoelens van niet welkom zijn op jou. Jij neemt ze aan en hebt zo zelf het gevoel dat je er niet mag zijn, dat je geen bestaansrecht hebt.

Je probeert hem er wanhopig toe te bewegen dat hij je toelaat in zijn leven, maar zijn hart blijft gesloten voor jou. Je mag er niet in, je mag niet werkelijk bij hem zijn. Jij bent niet welkom, omdat hij zich op fundamenteel niveau ook niet welkom voelt. Zo word je via hem geconfronteerd met je eigen gevoelens van er niet mogen zijn.

De neiging is dan om steeds harder je best te doen. Je gaat vechten voor zijn aandacht en erkenning, je gaat vechten voor zijn liefde, maar liefde krijg je niet door te vechten. Het enige wat dan gebeurt, is dat je je waardigheid verliest. Je kunt zo’n strijd om liefde ook gaan verwarren met de liefde zelf: je bovenmenselijke inspanningen geven je dan het gevoel dat je leeft, de adrenaline die door je aderen stroomt, voelt voor jou als levensenergie… maar je houdt jezelf voor de gek.

Je krijgt het niet voor elkaar om hem van je te laten houden; een mens is nu eenmaal vrij in het al dan niet schenken van zijn liefde. Zo raak je verstrikt in je eigen behoefte aan bestaansrecht. Je bent niet meer bezig met je zielsopdracht, je bent nu bezig met je eigen, menselijke emoties en voor de verlossing kijk je precies naar de verkeerde persoon.

Pas als je je eigen ongewenstheid bewust gaat voelen, veranderen er dingen. Zodra je stopt met geven wat de ander niet kan aannemen en datzelfde in jezelf aankijkt, ontstaat er ruimte voor transformatie. Nu is je partner niet meer alleen in het zich ongewenst voelen en zit je, energetisch gesproken, naast hem. Je probeert hem niet meer te helpen, jullie bevinden je op gelijkwaardig niveau.

Dat gaat alleen als je je eigen niet welkom zijn voelt. Zolang je je afstemt op de gevoelens van iemand anders, ontken je wat er in jouzelf gaande is. Je draagt dan een last met je mee die niet van jou is. Je bent op het verkeerde niveau aan het werk en dat voelt heel zwaar. Op zielsniveau heb je de kracht en het licht om gevoelens van niet welkom zijn op te heffen, hier op aarde is alles anders; zwaarder en moeilijker.

Je komt hier op aarde om ervaringen op te doen en de menselijk ervaring is er in eerste instantie een van voelen. Als ziel weet je helemaal niet hoe wat wat je wilt ervaren aan zal voelen, daar incarneer je voor. En zo is het mogelijk dat je ziel in het maken van zijn afspraken geen rekening houdt met hoe dat als mens aan zal voelen. Zo is het mogelijk dat je in een onmenselijk pijnlijke situatie terecht komt.

In zo’n situatie heeft je innerlijke kind recht op de diepe compassie van de volwassene in jou. Ze heeft recht op volledige bescherming en dat vraagt van je dat je volledig voor jezelf opkomt. Zodra je dit inziet, zul je er ook niet meer voor kiezen om in een destructieve relatie te blijven. Die keuze maak je dan niet meer vanuit je liefde voor het kind in jou. Je neemt al je gevoelens helemaal serieus en handelt ernaar.

Dit steeds verder bij jezelf komen is wat een zielscontract van je vraagt op het aardse niveau. Je pijn vormt de uitnodiging om jezelf verder te ontwikkelen. Zo zorg je in eerste instantie goed voor jezelf. Het zorgen voor anderen, inclusief het vervullen van je zielsafspraak op energetisch niveau, kunnen hier vervolgens uit voortvloeien, maar zijn nooit je focus. De liefdevolle relatie met jezelf vormt je basis, je andere relaties vloeien hier uit voort.