Alleen thuis of in je eigen gezin gaat het tegenwoordig eigenlijk best goed; je wordt wel getriggerd, maar weet daar over het algemeen mee om te gaan.

Je voelt dat je gegroeid bent, dat je emotioneel volwassener bent geworden. Er zijn minder verhalen in je hoofd, minder woede-uitbarstingen, minder drama.

Je bent – terecht – heel trots op je vooruitgang en geniet van deze nieuwe jij. Maar hoe zal dat straks gaan aan de kersttafel?

Grote kans dat je weer in de oude en oh-zo-vertrouwde familiedynamiek gezogen wordt. Opeens word je weer die felle puber, dat volgzame meisje of die angstige kleuter.

Ondanks al je vooruitgang, groei en voornemens om ditmaal bij jezelf te blijven, beland je in het gezelschap van je gezin van herkomst binnen no-time in je innerlijk kind gevoelens.

En als het een beetje tegenzit, heb je dat zelf maar half door en is de schade al geleden voordat je weer het volwassen perspectief kiest.

Hoe blijf je bij jezelf?

Het gaat erom ook in deze situatie, ondanks de heftige triggers, voor jezelf de ruimte te creëren om je reactie bewust te bepalen.

Nog meer dan anders wordt van je gevraagd niet vanuit je impuls te handelen, maar eerst vanuit je volwassen zelf aandacht te besteden aan je kindgevoelens, zodat je vervolgens ook vanuit je volwassen zelf op de ander kan reageren.

Als je innerlijke kind van zich laat horen met angst, verdriet, woede, schaamte of schuld, druk dit gevoel dan niet weg. Je wil je emoties niet op andere uitleven, maar je wil ze wel zelf beleven.

Misschien betekent dit dat je je even fysiek terugtrekt: op de WC, in de keuken, waar het maar kan, om dichterbij jezelf te komen. Nadat je de emotie in jezelf hebt doorvoeld, kun je terugkeren in het contact met anderen.