Voordat ik aan het traject met Fiona begon, had ik grote moeite met grenzen stellen. Hierdoor waren er in mijn leven mensen die daar misbruik van maakten. Ik was te lief en had een groot schuldgevoel naar de mensen van wie ik hield. Zij gebruikten dat om hun zin te krijgen. Pure manipulatie, maar uiteindelijk liet ik het zelf gebeuren.
In mijn jeugd al had ik te maken met narcisme. Veel ruzies maakten wij mee als kind. Afwisselend met ook plezierige momenten. Deze manier van leven was ik gewend en zo trok ik relaties en mensen aan die ook over mijn grenzen gingen. Om ruzie te voorkomen pikte ik dan alles maar.
Liegen, de zaken verdraaien, gemene opmerkingen, kleineren, schelden en extreem vermijdend gedrag. Ik ken het allemaal. Wellicht moeilijk te begrijpen voor iemand die een normale opvoeding heeft gehad, maar ik wist niet beter dan dat het zo ging.
En wie zou mij ook geloven, want iedereen zag alleen maar hoe goed deze mensen waren voor mij. Maar schijn bedriegt en achter gesloten deuren wisselden positief en negatief elkaar in razend tempo af.
Ik wilde dit patroon doorbreken voor mijn zoon: ik wil niet dat hij hetzelfde mee moet maken als ik. Deze cirkel moet en zal ik dus doorbreken. Ik mailde naar Fiona en dat was het beste wat ik had kunnen doen.
Ik wist niet dat het mijn innerlijke kind was dat zoveel verdriet en pijn had. Ik dacht dat ik zwak was en dat ik het niet alleen kon, want dat werd steeds tegen me gezegd.
Fiona leerde mij om vanuit de volwassen ik mijn kleine ik te troosten en aan te moedigen, om als volwassen ik lief te zijn voor mezelf. Ik leerde dat ik echt meer van mezelf mag houden en dat ik helemaal goed ben zoals ik ben.
Ik zag ook in dat ik het prima doe zo samen met mijn zoon. Dat ik nee mag zeggen en daar geen schuldgevoel over hoef te hebben, dat ik duidelijk mijn grenzen aan mag geven, en dat ik, als mensen dat niet respecteren, weg mag gaan.
Ik hoef zeker niet alles te accepteren voor de lieve vrede!
Soms voelde ik me net een kleuter – dit was toch allemaal logisch? – maar je bent jezelf compleet kwijt na geestelijke mishandeling. Fiona bleef altijd geduldig en bleef deze dingen herhalen net zo lang als nodig was.
Ik zit op de goede weg. Ik heb de manipulatietechnieken nu door en doorzie hoe anderen een schuldgevoel bij me kunnen triggeren. Ik begin eindelijk te beseffen wat normaal is, en dat drama, ruzies, kleineren en vernederingen abnormaal zijn.
Mijn ogen zijn open en ik ben in staat om mijn zoon bij te brengen dat dit bestaat in het leven en hoe ook hij hier zich tegen kan wapenen. En daar ben ik Fiona en alle liefdevolle mensen om mij heen eeuwig dankbaar voor.
Ik werk nu verder aan nog meer rust in mijn leven, zonder drama’s, en ik hoop dat ik in de toekomst een gezonde partner zal treffen.
Maar eerst ga ik heel goed voor mezelf zorgen! Dank je wel lieve Fiona voor al je wijze lessen en woorden. Je was voor mij een enorme steun.
Mascha, 45 jaar
