Vijf kenmerken van een destructieve relatie

Nee, je wordt niet geslagen door je partner en jullie hebben het vaak ook wel leuk samen. Toch weet je diep vanbinnen dat er iets niet klopt… Jullie hebben regelmatig ruzies waarin het er heftig aan toegaat. Je krijgt bijtende opmerkingen naar je toe geslingerd en wordt aangevallen op je meest kwetsbare stukken. Als je hier je onvrede over uitspreekt, krijg je te horen dat je je aanstelt.

Na afloop van een ruzie voel je je emotioneel uitgeput en heb je soms dagen nodig om te herstellen. Je partner daarentegen heeft nergens last van en vindt dat je er niet zo in moet blijven hangen: de ruzie is nu toch voorbij?

Als dit herkent, dan is het mogelijk dat je je in een destructieve relatie bevindt; een relatie die je mentaal, emotioneel en spiritueel stukje bij beetje afbreekt. En ook al ben je je hiervan bewust, in ieder geval gedeeltelijk, je onderneemt geen actie om jezelf te beschermen.

Misschien ben je in je jeugd emotioneel verwaarloosd, waardoor je nu je eigen gevoel niet serieus neemt, misschien heb je nooit een goed voorbeeld gehad en weet je helemaal niet hoe een liefdevolle relatie eruitziet. In ieder geval heb je moeite met het herkennen en erkennen van het psychische geweld dat je dagelijks ondergaat en blijf je in een relatie die je schaadt

Kalmte en rust komen niet voor in je relatie, er is altijd wel iets gaande. Er is drama bij jou, bij je partner of tussen jullie. Zo ben je steeds bezig met het blussen van brandjes en raak je fysiek en emotioneel uitgeput. Voor wat er zich echt in jou afspeelt, heb jij in deze permanente crisissituatie geen energie.

Elke dag weer loop je op eieren; je ware gevoelens durf je niet te delen uit angst voor een uitbarsting. Je bent bang om iets verkeerd te doen of iets verkeerd te zeggen. Je bent bang om niet goed genoeg te zijn en dat je partner je verlaat. En vooral ook ben je bang om zelf weg te gaan uit deze relatie. 

Conflicten horen bij een relatie, ze oplossen net zo goed. Bij jullie is van dit laatste geen sprake. Keer op keer ontstaat dezelfde ruzie tussen jullie, keer op keer komen jullie er na een lang en verbeten gevecht niet uit. Hierna volgt een angstvallig wachten tot de bom opnieuw barst.

Wantrouwen en jaloezie vormen de basis van jullie omgang met elkaar. Je partner wil weten waar je bent en met wie en deinst er niet voor terug om in je telefoon te kijken of je te volgen. Zelf ga je ook op obsessieve wijze zijn gangen na. Alles om je maar even gerustgesteld te voelen.

Bewust of onbewust hoop je dat alles beter wordt als jij beter je best doet. Je bent eindeloos begripvol naar je partner toe, bedekt alle ellende tussen jullie met de mantel der liefde en laat alleen die gevoelens zien waarvan je weet dat ze gewaardeerd worden. Zo hoop je met deze ‘beste versie van jezelf’ je relatie naar een hoger plan te tillen.

Psychisch geweld begint vaak klein, met een stekende opmerking hier, een bedekte bedreiging daar. Die dingen zijn in het begin nog makkelijk af te doen als incidenten en daarbij: je bent een liefdevol persoon en je weet dat je partner het niet makkelijk heeft gehad in zijn leven. Je bent je ervan bewust dat ook jij je bagage en pijnpunten hebt en je ziet het als jouw verantwoordelijkheid hiermee om te gaan.

Vanuit dit verantwoordelijkheidsbesef kan het voor jou heel natuurlijk voelen om bepaald gedrag van je partner te negeren of te bagatelliseren. Je richt je op wat licht en goed is in je relatie en doet vooral heel veel zelfonderzoek.

Het is hierbij zelfs mogelijk dat je de overtuiging ontwikkelt dat je je partner nodig hebt om je pijn door te werken. Dat alleen je partner jou de juiste triggers biedt om emotioneel en spiritueel te groeien. Nu blijf je niet in je relatie ondanks, maar vanwege de pijn. Deze pijn is je comfortzone geworden en je onbewuste gehechtheid eraan, houdt je gevangen in de destructieve relatie.

Wat je hierbij vergeet is dat, alhoewel je relatie inderdaad je spiegel vormt, dit niet wil zeggen dat je voor je ontwikkeling bij je partner moet blijven. Soms doorloop je het proces van zelfontwikkeling beter buiten de relatie, soms vormt juist het loslaten van je partner de grootste uiting van zelfliefde en daarmee je grootste leerpunt. Als je uit de destructieve patronen van je relatie stapt, ongeacht of de uitkomst is dat je relatie standhoudt of sneuvelt, ben je weer terug op je pad van zelfontwikkeling.

Hoe zou het zijn om niet meer te kiezen voor de pijn die je gewend bent, maar om de onbekende en helende groeipijn aan te gaan van het volledig gaan staan voor jezelf? Wat je dan tegenkomt zijn niet de jou bekende demonen, deze verdiepingsslag betekent het aankijken van je ware pijn.

In plaats van je bezig te houden met alle commotie die je relatie oproept, verleg je je aandacht naar de pijn in jou die je zo lang verborgen hebt gehouden voor jezelf. Dat doe je door heel serieus te nemen wat je waarneemt in jou: woede, verdriet, angst… En hier ook naar te handelen. Door nee te zeggen, door uit de relatie te stappen, door weer goed voor jezelf te gaan zorgen.

Als je je oorspronkelijke pijn op deze manier uit de schaduw van de ontkenning in het liefdevolle licht van je bewustzijn brengt, laat je jezelf weten: ook dit stuk van mij mag er zijn en ik weet dat ik het dragen kan.