Maar dat hadden we toch afgesproken!

Misschien herken je dit: je bent, wellicht al jarenlang, verwikkeld in een dynamiek van aantrekken en afstoten met je partner. Steeds weer denk je dat jullie dichter bij elkaar komen, dat hij dit keer wel open staat voor de ware verbinding met jou. En steeds weer blijkt dan dat dit toch niet zo is.

Jullie houden een lang en diep gesprek over jullie gevoelens, waarin je precies uitlegde hoe het zit met jouw verlatingsangst, zijn bindingsangst, en hoe jullie hier constructief mee kunnen omgaan. Er worden afspraken gemaakt over hoe het contact voortaan zal verlopen en hij begrijpt dit en zegt dat hij vanaf nu dan inderdaad rekening zal houden met je hierin.

Opgelucht en hoopvol neem je na zo’n avond afscheid van hem (want blijven slapen doet hij niet en dat accepteer je vanuit de volledig aanvaarding van zijn bindingsangst, ook al doet het jouzelf wel pijn). Je voelt aan alles dat dit gesprek het keerpunt is geweest… Hij heeft oprecht naar je geluisterd, hij heeft over zijn eigen gevoelens gedeeld, hij heeft zich geïnteresseerd en begripvol opgesteld en concrete afspraken met je gemaakt.

Je weet het, kortom, helemaal zeker: dit keer ben je wél tot hem doorgedrongen en vanaf nu gaat alles anders!

Maar vrijwel meteen gaat je partner regelrecht in tegen de afspraken die jullie zo oprecht leken te hebben gemaakt. Misschien zegt hij weer op het laatste moment een avondje samen af, misschien reageert hij weer niet op jouw goedemorgen appje, misschien vraagt hij weer op het allerlaatste moment of je dan toch ergens mee naartoe gaat. Wat het ook is, het lijkt wel alsof jullie gesprek helemaal niet heeft plaatsgevonden. Hij zei dat hij je begreep, maar gaat vervolgens gewoon door op de oude voet.

Wat is hier aan de hand? En belangrijker nog: wat moet je hiermee?

De essentie van bindingsangst is het onvermogen om ergens helemaal voor te gaan, om je vast te leggen. Dat zie je in het groot door de weerstand tegen een vaste relatie, en ook in de weerstand die ontstaat als jij eens doorzet en helemaal geen contact meer zoekt. Je ziet het daarnaast in het klein: in de weerstand tegen een definitief ‘ja’ of een definitief ‘nee’ op zo ongeveer alles wat je maar kunt bedenken. En dan gebeurt het dat iemand misschien wel ‘ja’ zegt maar uiteindelijk ‘nee’ doet (of andersom, maar daar kom ik later nog op terug).

Om gek van te worden, want het enige wat jij wil is duidelijkheid!

Het punt is alleen: die duidelijkheid ga je niet krijgen van je partner met bindingsangst. Hoe moeilijk ook, het is in situaties als deze helemaal aan jou om de duidelijkheid te scheppen die je zo nodig hebt. Laat je het afhangen van die ander, dan zal het dan weer ‘ja’, dan weer ‘nee’ zijn. En zo zwalken jullie, min of meer samen, door het leven.

Jouw hemel van duidelijkheid, is zijn hel van verplichting. De zekerheid die je zoekt in hem, kan hij je niet geven omdat het voor hem voelt als gevangenschap. Het vraagt daarmee van je dat je kijkt naar de realiteit van zijn daden, in plaats van luistert naar de inhoud van zijn woorden. Wat zie je hem daadwerkelijk doen voor jullie relatie? En welke conclusies trek je hieruit?

Als je partner toespelingen maakt op een gezamenlijke toekomst, er hardop over fantaseert om met jou op vakantie te gaan, zegt dat hij je voortaan vaker wil zien, dan is dat heel fijn om te horen. De volgende stap is wel dat hij de daad bij het woord voegt. Doet hij dat niet, dan waren zijn woorden loos en jouw fijne gevoel erover onterecht. Hoe moeilijk dit ook te geloven is voor jou, want het instinct van jouw verlatingsangstige innerlijke kind is om zich vast te klampen aan elk sprankje hoop.

De omgekeerde situatie kan trouwens ook: hij zegt ‘nee’, maar doet ‘ja’. Je partner zegt dat hij geen vaste relatie wil, maar spreekt wel elke week met je af. Hij zegt dat hij niet in staat is om liefde te geven, maar neemt wel altijd een cadeautje voor je mee. En jij ziet daarin zo duidelijk zijn wil om samen te zijn met jou!

Maar let op: wat gebeurt er op de lange termijn? Gaan jullie voorwaarts als stel, of blijven jullie steeds weer hetzelfde rondje lopen? Ook hier wordt van je gevraagd heel goed te zien wat er nu werkelijk gebeurt, in plaats van wat er, vanuit jouw hoopvolle blik, lijkt te gebeuren…

Als je je in een situatie als deze bevindt, is het alsof het onmogelijke van je gevraagd wordt: jij moet zelf tot de conclusie komen dat datgene wat er lijkt te zijn – en wat jij bovendien het allerliefde van de hele wereld wil – er in werkelijkheid helemaal niet is. En je partner doet er, bewust of onbewust, alles aan je steeds weer zo in verwarring te brengen dat je geen knoop doorhakt. Want weet je nog: een definitief ja of een definitief nee, dat is nou juist zijn grootste angst.

Het is 100% aan jou om te werken aan jouw heling en herstel door de liefdevolle vader en moeder te worden voor jouw gewonde innerlijke kind. Door je grenzen te stellen en jezelf te beschermen tegen situaties als deze. En door de angst en het verdriet dat dit in jou aanraakt met liefde te doorvoelen. Alleen zo zul je een volgende keer dat je iemand met bindingsangst treft, weten wat je te doen staat en hier ook naar handelen.